“O çalınan ezgilerle
Kadifelere sarınmış ben de, başımı onun kucağına koyup
uyudum,
İçim öylesine yücelmişti ki, göklerin üstüne çıkmıştı,
Gün sonunda önce yıldızlar gibi dağıldık, yağmur gibi.
So’ya gidecektim, suların ötesine,
Sen kendi köprüne gidecektin.” (s.33)
“Anılar, yüzen geniş bir bulut gibi
Günbatımı, eski bildiklerin ayrılışı gibi
Kenetlenmiş elleriyle eğilen, uzaklaşınca.” (s.43)
“Doğuya bakan bahçemde ağaçlar yeni filizlerle patlıyor.
Yeni sevgiler uyandırmaya çalışıyor,
Güneşle ayın hep kımıldadığını söylüyor insanlar, yumuşak
bir yer bulamadıkları için oturacak.
Kuşlar kanat çırpıyor ağacıma konmak için,
Şöyle dediklerini duydum galiba:
Başka insanlar yok değil,
Ama en çok bu adamı seviyoruz biz,
Ama konuşmak istesek de, acımızı anlayamaz.” (s.61)
