“Bir kıza aşık olmuştum. Onu görmek için altı saat yol
almam gerekiyordu. Bir sabah, treni kaçırdım. Aşık olmaktan vazgeçtim.” (s.23)
“Her zaman yalnız oldum. Yalnızlığı kendimi geliştirmenin
tek yolu olarak gördüm. Ama çevremde olup biteni kaçırmak ve yanımdan akıp
giden hayat nehriyle yüzümü yıkamamak da bana aptalca geliyordu.” (s.27)
“O kadar istedim ki gerçek bir duyguyu içimde hissetmeyi!
Eğer pişmanlık hissedersem devamı da gelir, diyordum kendime.sevmeyi bile
öğrenebilirim yeniden diyordum. Yeniden bir insan olabilirdim.” (34)
“Belki de varlıklarından şüphe ettiğim bütün duygular
içimde ama onları uyandıracak olanlar ortada yok.” (s.35)
“Hiçbir yere ait olmayanları iyi tanırım. Her yere aitmiş
gibi davranırlar.” (s.49)
“Yol! Gitmek, uzaklaşmak. Doğduğun yerin çok uzaklarında
ölmek. İnsanı insan yapan bunlar. Tanrı bile gitmemizi istiyor. Bu yüzden
dünyayı bu kadar büyük, insanları bu denli küçük yaratmamış mı?” (s.96)
“Ben hep kalabalık oldum. Şehrin uzağındaki bir semte
giden, günün tek otobüsü kadar kalabalık. Tıkış tıkış! Herkesin üst üste olduğu
bir otobüs kadar. Dolayısıyla iyi geldi bana yalnızlık.” (s.146)
“Ruhun nerede olduğunu düşünürüm bazen. Vücudumun
neresinde? Sonra karar veririm. Ruhum bedenimin bittiği yere kadar.” (s.146)
“Aşık oldukları halde okullarına, işlerine giden, sanki
hiçbir şey değişmemiş gibi davranan insanlardan hep iğrenmişimdir. Midemi
bulandırır vasat sevgililer. Tabii aslında onları da anlamak gerek! Ait
oldukları burjuva sınıfının bir gereği olarak kontrolsüz hareketin en büyük
düşmanı olmaya mecbur bırakılmışlardır. Kontrolsüzlük, anormallik, farklılık,
bütün bunlar korkutucu gelir burjuvaya. Hatta Leon Bloy’un yazdığı gibi:
burjuva ilk gelen olmaktan utanç duyar. Bir davete ilk gelen olmak kadar çirkin
bir şey yoktur.” (s.186)
“Denge, insanoğlunun icat ettiği en vahşi kavramdır. İp
cambazının kendini en iyi hissettiği an, kendini ağa bıraktığı andır oysa.” (s.187)
“İşte böyle bir şehir burası dedim kendime. Sarhoş bile
olamıyorsun. Olsan bile ayıltıyor birileri. Eğer kör ya da sağır değilsen
İstanbul’da sarhoş olamazsın…” (s.214)
“Dinlemek ve inanmak en zorudur. Anlatmak ve uydurmaktan
daha zor. Olağanüstü bir saflık ister. Kulak ile beyin arasında tertemiz bir
yol ister.” (s.228)
“Ne kadar yalnızsan o kadar uzağa gidersin. Ne kadar terk
edersen, o kadar ölürsün.” (s.242)
“Beni yüzüstü gömün. Çünkü yeterince gördüm.” (s.379)
“Eğer insanlar da bitkiler gibi, hareketlerini emirlere
uyarak yapsalardı hiçbir zaman eylemlerinden dolayı suçlanamazlardı. Tercihler
yapabildiğimiz için suçlanıyoruz. Ya ahlakın içinde ya da dışındayız.” (s.385)
“Hayatı yok etmenin zamanı asla gelmez, çünkü bir saat
sonra yaşayacaklarını bilemeyecek kadar insansındır.” (s.424)
“Hiçbir şey hayatın sonu değildir. Hayatın sonu bile hayatın
sonu değildir! Çünkü sen ölürsün, başkaları yaşar!” (s.474)