“Kim ne derse desin, kendisi olmaktan çıkmak, kendini bilmekten de acı vericidir.” (s.15)
“Beni yokluğuyla bile aşırı derecede rahatsız ediyordu.” (s.16)
“Kadınları pek tanımıyordum o günlerde. Hala tanıdığım pek söylenemez ya. Erkekleri de. Hayvanları da. En çok acılarımı tanıdığımı söyleyebilirim, derinlemesine olmasa da.” (s.16)
“Anılar bitiriyor insanı. Öyleyse size önemli gözüken belli şeyleri düşünmemeniz gerekiyor, yoksa bunların belleğinizde yavaş yavaş canlanma tehlikesi beliriyor. Toparlarsak eğer, her gün, günde birkaç kez, belli anlarda düşünmelisiniz bunları, hepsi de bir sis bulutuna gömülüp tanınmaz hale gelene kadar uzun uzun düşünmelisiniz.” (s.30)
“El ele, hiç konuşmadan, kendi dünyalarımıza gömülmüş, her birimiz kendi dünyasına gömülmüş, eller birbirinin içinde unutulmuş yürüdük.” (s.87)
“Bırakıyorum söylesinler diye, bana ait olmayan sözcükleri, ben de bir sözcüğüm, söyledikleri bir sözcük, ama boşuna söyledikleri.” (s.129)
