“Sıcak değildi bu, atmosferin hastalığıydı: Hava hastaydı, ateşi vardı, hava terliyordu. İnsanlar bu terde boğuluyor, terliyorlardı.” (s.7)
“Kullanamadığı sevgi içini bir balon gibi şişiriyordu. İnsanlar sevilmek istemiyorlar.” (s.23)
“Çok katı yürekliyim diye düşündü. Gururumu doyurmak için herkese karşı iyiyim, ama ona karşı katıyım. Çünkü o benim, bana ait o.” (s.24)
“Kalabalığın tutsağı olmuşuz, kalabalık yürüyor, biz yürüyoruz. Biz bu başı sonu olmayan dev kırkayağın ayaklarından başka bir şey değiliz artık. Umut öldükten sonra yürümek niye? Yaşamak niye? Niçin?” (s.24)
“Alınyazısına inanmaz olduğu gün, ona renkleri geri vermişlerdi.” (s.26)
“Yıkılış, zamanla öğrenilirdi ancak.” (s.84)
“Güneş, bir yapmacıktı, bir hileydi: Geceyi saklayan, yirminci saniyede sönmesi, yok olması gereken ama sönmeyen, yok olmayan bir havai fişekti.” (s.89)
“Şair olsaydınız, birbirimize rastlayışımızdaki mucizeyi keşfederdiniz.” (s.145)
“Aşk, aşktan da fazla bir şeydi.” (s.161)
“Kendi kendisinin peşinde koşmuyordu artık, kendinde bütünüyle vardı o, kendinde bütünüyle yaşıyordu.” (s.175)
“Kendini, bu faydalanamayacağı dünyada kaybolmuş hissetti, bu yalnızca görülmek ve dokunulmak için yaratılmış dünyada.” (s.189)
“Cesur olmak için yapacağı bir şeyler olması gerek insanın; yoksa düşte yaşarsın.” (s.255)
“Sen cesaretinle kimseye yardım edemezsin. Çünkü bu senin güçlü hissetmene yarar ancak.” (s.255)
“Umutsuzluk; insanoğlunun kendine karşı hazırlayabileceği suikastlerin en korkuncudur, umutsuzluk manevi bir intihardır.” (s.267)
“Hiçbir şey yapmazsa insan, ruh halleriyle yaşar. Çaresiz bir şey bu.” (s.277)
“Bir adam bir ağaç kütüğü değildir anladınız mı? Ağaç kütüğü değildir, bir adam sarsılır, düşündürülür, bir adam inandırılır.” (s.306)
