“Yaz geçer yine gelir.
Yaz geçer, iyi gelir sözcükler.”
“Yaz başıydı gittiğinde. Ardından, senin için üç lirik
parça yazmaya karar vermiştim. Kimsesiz bir yazdı. Yoktun. Kimsesizdim.
Çıkılmış bir yolun ilk durağında bir mevsim bekledim durdum.” (s.16)
“-Biliyo musun, sen neye benziyorsun?
-Neye?
-Bilardo
toplarına.
-Neden?
-Yazgını hep
başkalarının ıstakalarının insafına bırakıyorsun da ondan.” (s.31)
“On üç yıl sonra şimdi sevgilimden ayrıldığım bu derin,
bu kavurucu günlerde neden ansızın aklıma düştüğünü sordum kendime. Sonra
anladım: Bir aşk birçok aşktan yapılıyor ve ayrılınmıyor hiçbir seferinde.”
(s.33)
“Buluşurdu sessizliğimiz
Okuduğumuz sayfaların derinliğinde
Ne zaman sussak
Aramızdan geçerdi hayalet gemileri
Karşılıklı kıyılarda
Aynı denize bakan
İki koltuk, iki lamba, iki ay
Aynı pencerenin derinleştirdiği gecede
Gemilerin ıslığını dinlerdik
Tek bir söz bile etmeden konuşurduk saatlerce.” (s.58)
“Uzun denizlerde yorulmazdı gözlerimiz
Birbirimizin güneşine baktıkça
En yeni yerlerimizi birbirimize borçlandık
Çünkü aşıktık, kararlıydık, haklıydık
Bir denize kaç dalga sığarsa...” (s.59)
“Rüyamızı emanet etmedik
Hiç uyumadık sığda
Ölümün uykusuna güvenir gibi
Bırakırdık kendimizi
Birbirimizin düşlerinin yastığına
Aşktı bu, beraberlikti
Yol arkadaşlığıydı
Ve daha binlerce kelime...” (s.68)
“Gün ışığıyla yıkanmış küskün bir yıldız gibi akıp geçtin
Sessizliğimizin üstünden
Oyalanacak bir şey bile bırakmadın
Tozlanmış, dalgın bakışlarımıza
Ne zaman, nerede bir şey yitirsek
Burada bulacağımızı sanırdık
Bu sandık odasında
Mümkünmüş gibi
Balkonda unuttuğumuz nice yazlardan sonra...” (s.83)
“Yazın bittiği her yerde söylenir
Söyleyenler inanır bir şeylerin sahiden bittiğine
Yaz biter
Eskir geceler, serin, hüzünlü
Yeni mevsime hazırlık: ömrün teyel yerleri
Bir yanı telaş, bir yanı ürperten yaz sonu ikindileri
Çıkarır sizi dalgın derinliğinizden
Yaşadığınızı duyarsanız teninizde
Bir zamanlar okumuş olduğunuz kitapları özlersiniz
Sıcak odaları, beyaz, temiz yastıkları
Ahşap pancurları
Yaz bitti
Bitmeyen şeyler kaldı geride.” (s.90)
