“Yüceltilirseniz her nedense düşmeye de mahkumdunuz.” (s.52)
“Aşk bu diye düşündü, tuvalini yerinden oynatır gibi
yaparak, damıtılıp süzgeçten geçirilmiş bir aşk; nesnesini ele geçirmeyi asla
denememiş olan bir aşk; ama matematikçilerin sembollerine, şairlerin
mısralarına duyduğu aşk gibi, tüm dünyaya yayılması ve insanlığa ait servetin
bir parçasına dönüşmesi gereken türden bir aşk.” (s.55)
“Lily evlenmeli, Minta evlenmeli, herkes evlenmeli diye
ısrar ederdi, çünkü bu dünyada istediğin kadar şöhrete ulaş, istediğin kadar
zafer kazan, evlenmemiş bir kadın hayatın tadını çıkarmamış demekti.
Ama derdi Lily, babam var, evim var, hatta söylemeye cesaret
edebilse resimleri vardı. Oysa öteki şeyin karşısında bunlar öyle küçük, öyle
el değmemiş görünüyordu ki. Evet, gece ilerlerken, beyaz ışıklar perdelerden
sızarken, hatta bahçeden arada bir kuş şakımaları duyulurken, ümitsizce
cesaretini toplayarak evrenin yasasından muaf tutulmayı talep ederdi.; bunun
için yakarırdı; yalnızlığı seviyordu o, kendisi olmayı seviyordu.” (s.57)
“Kendini rahatsız hissediyordu; yanında oturup ona karşı
hiçbir şey hissetmediği için, kendini hain gibi hissediyordu. İşin gerçeği aile
yaşantısından hoşlanmıyordu. İnsan kendine böyle koşullarda sorardı işte, ne
için yaşıyorum diye. Neden diye sorardı, insan ırkının devamı için bunca
zahmete giriyorum? Bu o kadar da arzulanacak bir şey mi?” (s.99)
“Bir erkeğin bir kadına olan aşkından daha ciddi, daha yüce,
daha etkili, yüreğinde ölüm tohumlarını taşıyan başka ne olabilirdi; aynı
zamanda bu aşıkların, ışıl ışıl gözlerle hayallere dalan bu insanların
etrafında dans edilmeliydi, onlarla alay edilip başlarına çelenkler
takılmalıydı.” (s.111)
“Arzulamak ve sahip olamamak, tüm bedenine bir kasılma, bir
boşluk, bir gerginlik hissi vermişti. Arzulamak ve sahip olamamak insanın
yüreğini nasıl da burkuyordu. Tekrar tekrar!” (s.196)
