“Bizim oralarda kadınlar yalnız başına ağlar.” (s.33)
“Ben ihtiyar Santiago, bir ömür yaşadım, mutluluk nedir
bilmedim. Babam madenciydi, dedem de, dedesinin dedesi de. Evlendim sonra. İyi
kadındı karım, kötülüğünü görmedim; memnun muydun deseler orası da meçhul. Bir
oğlum oldu –babadan madenci- öldü gitti göçük altında. Kimsenin canını
yakmadım, şikayet etmedim hiç halimden, bir şu gençlerin hali dert oldu içime.
Ne yalan söyleyeyim, iyi savaştım. Bu saatten sonra kazanacak şeyim yoktu
ondandır belki. Kış gelecek, kar yağacak, şu dünyada kimseler adımı anmayacak.”
(s.63)
